Ресми тіл — заң, сот, оқу, т.б. ресми кеңсе қызметінде мемлекеттік тілмен қатар қолданылатын негізгі тілдердің бірі. Әдетте, көп ұлтты елдердің конституцияларында кейбір тілге ресми мәртебе берілгені белгіленіп отырады.
- Мысалы, Испания конституциясында (1978) кастиль наречиесі Ресми тіл ретінде қабылданған, сонымен қатар испан тілінің басқа да наречиелері автон. аймақтарда Ресми тіл деп жарияланған. Кей елдерде (Азия, Африка) жергілікті ұлт тілімен қатар бұрынғы метрополия тілдері де (ағылшын, француз, т.б.) ресми тіл болып қабылданған (Үндістан). Еуропа елдері, АҚШ, Жапония, Түркия, Ресей секілді мемлекеттерде Ресми тіл мен мемл. тіл ұғымдары бір-біріне сәйкес келіп, ауысып қолданыла береді. Кей елдерде бұл ұғымдарға жеке түсініктер беріліп, дараланған, мұндай жағдайда Ресми тілдің мемл. тілден айырмашылығы:
- мемлекеттік тіл конституция бойынша мемлекеттің қамқорлығында болады;
- мемлекеттік тілді меңгеру мектепке дейінгі оқу-тәрбие мекемелерінде, орта, арнайы және жоғары білім беретін оқу орындарында міндетті деп саналады;
- мемлекеттік тіл — сол елдің мемлекет, қоғамдық, саяси, экономика, әлеум. аяларында кеңінен қолданылатын басты тіл. Ресми тілдің қолданылу аясы мемл. тілге қарағанда тар, функционалды рөлі ерекше көрсетілмейді. Сондай-ақ Ресми тіл кейбір ұлт-ұлыстардың бір аймақта шоғырланып өмір сүруіне байланысты белгіленуі мүмкін.
Дереккөздер
- Қазақ энциклопедиясы
- Тіл білімі терминдерінің түсіндірме сөздігі — Алматы. «Сөздік-Словарь», 2005 жыл. ISBN 9965-409-88-9
| Бұл мақаланы Уикипедия сапа талаптарына лайықты болуы үшін уикилендіру қажет. |
| Бұл мақалада еш сурет жоқ. Мақаланы жетілдіру үшін қажетті суретті енгізіп көмек беріңіз. Суретті қосқаннан кейін бұл үлгіні мақаладан аластаңыз.
|
Сілтемелер
- Мемлекеттік тіл саясаты
| Бұл — мақаланың бастамасы. Бұл мақаланы толықтырып, дамыту арқылы, Уикипедияға көмектесе аласыз. Бұл ескертуді дәлдеп ауыстыру қажет. |